Duszpasterze

UWAGA – strona w trakcie rozbudowy i uzupełniania danych. Prosimy o cierpliwość.

Aktualny Ks. Proboszcz

Ks. Andrzej Szałęga, wyświęcony na kapłana 03.06.1995 r. Pracował m.in. w Łopienniku, Niedrzwicy Dużej, Opolu Lubelskim, Abramowie, Żółkiewce. Proboszcz Parafii Rzeczyca Księża od 01.07.2020 r.


Poprzedni Proboszczowie

Ks. Henryk Jargiło (ur. 17-10-1966) został wyświęcony na kapłana 6-06-1992 w Lublinie przez bpa B. Pylaka. Po święceniach był wikariuszem min. w Opolu lubelskim, Chełmie, Puławach, Kraśniku, Lublinie. Od 2008 roku jest proboszczem parafii pw. Świętego Krzyża w Rzeczycy Księżej, a także dekanalnym referentem do spraw liturgicznych dekanatu kraśnickiego.
Proboszczem w Rzeczycy Księżej był do 2020 r.

Ks. Kan. Ryszard Adam Siedlecki
Ks. Jerzy Muciek
Ks. Kan. Kazimierz Ostrzyżek

Ks. Józef Kuniec

Ks. Prał. Roman Marszalec


Księża Rodacy

Ks. Kan. Dominik Maj urodził się 21 sierpnia 1908 r. w Rzeczycy Księżej, w rodzinie rolników, jako siódme dziecko Jana i Antoniny z Sokołów. Rodzina była bardzo religijna, uczciwa i pracowita. Jej członków łączyła prawdziwa miłość, szacunek dla rodziców, duch patriotyzmu, szczere przywiązanie do Kościoła i dostrzeganie jego potrzeb. Ojciec opiekował się miejscowym kościółkiem, do którego na większe święta przyjeżdżał ksiądz z Kraśnika, by odprawić Mszę świętą. Pod jego nieobecność nabożeństwom i zbiorowym modlitwom przewodniczył ojciec Dominika, a później sam Dominik.
Szkołę powszechną ukończył w Rzeczycy Księżej w 1918 r., a gimnazjum w Kraśniku, po czym wstąpił do Niższego Seminarium Duchowego w Lublinie. W 1926 r., jako eksternista, złożył egzamin dojrzałości przed Państwową Komisją Egzaminacyjną w Gimnazjum im. Ks. Stanisława Staszica w Lublinie. Po maturze studiował w Wyższym Seminarium Duchowym w Lublinie, gdzie był wzorowym alumnem: rozmodlonym, gorliwym, koleżeńskim, pełnym zaufania i szacunku dla przełożonych. Należał do Sodalicji Mariańskiej. Studia w seminarium ukończył 21 czerwca 1930 r., ale święcenia z braku odpowiedniego wieku otrzymał z rąk biskupa Mariana Leona Fulmana dopiero 15 lutego 1931 r. Niestety tuż przed święceniami, 2 lutego, zmarł jego ojciec. W opinii rektora czytamy: słabe zdrowie, zdolności dobre, kazania pisze dobre, głos słaby.
Jego pierwszą pracą był wikariat w Bychawie, gdzie pomagał już wcześniej, oczekując na osiągnięcie wieku wymaganego do przyjęcia święceń, następnie skierowano go do Fajsławic (1932-37). Przez krótki czas był proboszczem w Lipinach, zaś 14 marca 1937 do 19 czerwca 1940 r., tj. do chwili aresztowania przez gestapo – w Łaszczowie. Okres wiezienia i obozów koncentracyjnych Obaj żarliwi pracownicy na niwie Pańskiej, Stanisław Starowieyski i ksiądz Dominik, zostali najpierw uwięzieni wraz z wieloma księżmi w Rotundzie Zamojskiej, skąd zabrano ich na Zamek Lubelski i potem do obozów koncentracyjnych Sachsenhausen i Dachau. Ksiądz Dominik Maj został przewieziony do Dachau 14 grudnia 1940 r. i otrzymał numer obozowy 22403. Pozostał tu aż do wyzwolenia przez Amerykanów w dniu 29 kwietnia 1945 r. Obóz był miejscem wielkiej próby, ale – jak mówił ksiądz Maj – także czasem głębokich rekolekcji. Wszędzie obowiązywał bezwzględny zakaz modlitwy, odprawiania Mszy świętej, udzielania sakramentów, głoszenia słowa Bożego czy niesienia pomocy duchowej w jakiejkolwiek postaci. Jak bardzo tęsknił za Eucharystią, opisał w pracy magisterskiej z 1970 r. Mimo tych zakazów, z narażeniem utraty życia w strasznych torturach, na prośbę bł. ks. Frelichowskiego podjął posługę ojca duchownego w swoim baraku.
Na tydzień przed wyzwoleniem obozu przez wojska amerykańskie, księża, zdając sobie sprawę z grozy nadchodzących dni, oddali się w szczególną opiekę św. Józefa, Opiekuna Kościoła świętego. Byli przekonani, że Jego wstawiennictwo uchroniło ich wszystkich przed wymordowaniem, co przygotowali Niemcy na wypadek zajęcia obozu przez wojska wyzwalające. Po wyzwoleniu wyszedłszy szczęśliwie na wolność, ksiądz Maj najpierw organizował pomoc chorym w szpitalach w Austrii, później jako duszpasterz polonijny otoczył posługą Polaków w Tyrolu, wreszcie pracował jako duszpasterz młodzieży akademickiej w Kufatein. Na wezwanie biskupa Stefana Wyszyńskiego 19 maja 1947 r. wrócił do diecezji. Jak sam pisze, po dwutygodniowym pobycie w Milejowie, został posłany przez biskupa jako proboszcz do parafii Boby, gdzie owocnie pracował wiele lat. Chcąc odrodzić życie religijne, organizował kółka różańcowe, chór, życie liturgiczne, budowę organów. Dnia 29 września 1954 r. biskup lubelski Piotr Kałwa za gorliwość kapłańską, staranie o piękno i ozdobę świątyni parafialnej, i dobro parafii w Bobach mianował ks. Dominika Maja kanonikiem honorowym Kapituły Kolegiaty Zamojskiej. W 1958 r. ksiądz Dominik został przeniesiony do Bychawy, gdzie pełnił obowiązki proboszcza i dziekana. Tu, mimo wielkich przeszkód i wielu kar nakładanych przez komunistyczną administrację, w Kosarzewie i Woli Gałęzowskiej zorganizował punkty duszpasterskie. Nie zaniedbywał także pogłębiania wiedzy teologicznej. W latach 60. podjął naukę w Studium Pastoralnym na KUL-u i 29 czerwca 1970 r. obronił pracę magisterską napisaną pod kierunkiem ks. prof. Schenka pt. Służba Boża kapłanów polskich w Sachsenhausen i Dachau.
W swoim testamencie ks. Dominik Maj podziękował wielu ludziom za otrzymaną dobroć i modlitwę, dzięki której mógł wiele zdziałać; stwierdził, że żadnego majątku nie zostawia, prosi o skromny pogrzeb, o jak najwięcej modlitw i komunii świętej w jego intencji. Pragnie, by na wzór św. Jana Vianney, mógł jak najwięcej ludzi wprowadzić do nieba.
Ks. Maj zmarł 12 listopada 1976 r. w Krakowie, w obecności swojej siostry Sylwiny, nazaretanki, do której przybył w odwiedziny. Pogrzeb, który odbył się w Bychawie 16 listopada 1976 r., zgromadził wielu księży, kolegów obozowych, sióstr zakonnych i wielotysięczny tłum ludzi świeckich. Biskup lubelski, ksiądz Bolesław Pylak, w homilii podkreślił jego wielką troskę o zbawienie wiernych. Był jakby sakramentem Boga, znakiem Jego obecności. Był godnym synem narodu polskiego, co udowodnił swoją postawą w więzieniach i obozach. O dojrzałości duchowej ks. Dominika świadczy jego dobroć, miłość i wielkość serca. Wyraził nadzieję, że za jego cierpienia, trudy oraz ofiary Chrystus i Matka Najświętsza, których tak kochał, przytulą go do swojego serca. Nad trumną przemawiało wielu księży, siostry zakonne i ludzie świeccy. Pogrzeb ten był wielką manifestacją na cześć ideałów kapłaństwa Chrystusowego tak wyraziście wprowadzanych przezeń w życie.
Grób ks. kanonika Dominika Maja usytuowano w pobliżu bramy wejściowej na cmentarz. Na płycie pomnika ustawiono wykutą w kamieniu postać ks. Dominika otoczoną dziećmi. Wyryty w kamieniu napis głosi: Kochanemu gorliwemu duszpasterzowi, miłośnikowi dzieci i młodzieży – wdzięczni parafianie. Duchowość Na każdym miejscu, gdzie Boża Opatrzność postawiła ks. Maja, okazał się wspaniałym człowiekiem, gorliwym duszpasterzem troszczącym się o duchowe i materialne potrzeby parafii i napotkanych ludzi, niosącym z miłością samarytańską pomoc, świętym kapłanem.

Fragment artykułu ks. Kazimierza Gajdy opublikowanego w książce: „W Duchu i Prawdzie”. Wybrane sylwetki Kościoła Lubelskiego (1805-2005) pod red. Ks. Henryka Misztala. Lublin 2005.
http://www.dominikmaj.pl/

Ks. Jerzy Krawczyk (ur.28.02.1987 r. w Kraśniku). Na kapłana został wyświęcony 2.06.2012 r. przez J. E. Ks. Abpa. Stanisława Budzika w Lublinie. Od święceń pracował jako Wikariusz w parafii pw. Narodzenia N.M.P. w Chełmie. Aktualnie Moderator Diecezjalny Ruchu Światło-Życie

 

 

 

Ks. Michał Franciszek Pawłowski urodził się 28.09.1839 r. w Rzeczycy Księżej. Rodzicami jego byli Szymon i Rozalia. Od 1840 r. kształcił się w Opolu. po pięciu latach wrócił do domu i dalej uczył się prywatnie. W  1848 r. wstąpił do Lubelskiego Seminarium Duchownego. Na kapłana został wyświęcony 13.03.1853 r. w parafii Łosice, na Podlasiu , przez tamtejszego biskupa sufragana. Zaraz po święceniach został mianowany wikariuszem w Urzędowie, gdzie pracował 5 lat. Pełnił tu funkcję urzędnika stanu cywilnego, uczył religii i moralności w elementarnej szkole. 18.05.1858 r. został skierowany do Czemiernik. Pełnił tam funkcje mansjonariusza i wikariusza. 16.12.1862 r. zostaje administratorem par. Łańcuchów, a 7.04.1864 r. proboszczem tejże parafii. Po śmierci proboszcza w Milejowie /23.04.1864/, przez 4 miesiące opiekuje się tą parafią. Prosił nawet o Milejów. Kolator, dziedzic dóbr łańcuchowskich, Juliusz Sefferczyński wyraził zgodę. Również Komisja Rządowa Wyznań religijnych i Oświecenia Publicznego wyraziła zgodę. Jednak nie został w Milejowie , bo 22.02.1873 r. został przeniesiony do Kurowa. W Kurowie jest bardzo krotko. 13.12.1873 r. dostał nominację na probostwo parafii Gołąb. 11.12.1855 r. dziekan dekanatu nowoaleksandryjskiego (puławskiego) , ks. F. Kulesza, powiadamia Konsystosz o śmierci ks. Michała Pawłowskiego.

Ks. Zygmunt Dębicki (ur. 21.o2.1936 w Rzeczycy Księżej) został wyświęcony na kapłana 18.04.1960 w Lublinie. Przez długie lata był proboszczem parafii Blinów. Kanonik honorowy Kapituły Zamojskiej i Kanonik honorowy Kapituły Lubelskiej. Obecnie przeniesiony w stan emerytalny.+2024

 

 

 

Ks. Piotr Iracki (ur. 18.03.1981 w Kraśniku). Na kapłana został wyświęcony 3.06.2006 przez J. E. Ks. Abpa Józefa Życińskiego w Lublinie. Do 2011 r. wikariusz w parafii p.w. Chrystusa Odkupiciela w Świdniku. Wikariusz w par. Św. Maksymiliana Kolbe (2011-2015) oraz Świętej Rodziny w Lublinie (od 2015).